ยื่นคำร้องขอขยายเวลาผ่านพัสดีเรือนจำ

ศาลฎีกามีคำพิพากษาว่า การที่จำเลยยื่นอุทธรณ์ล่าช้าหลังพ้นกำหนดเวลาที่ขยายออกไปแล้วนั้นสามารถรับไว้พิจารณาได้ เพราะความล่าช้าเกิดจากเหตุสุดวิสัย ซึ่งเป็นเหตุที่อยู่นอกเหนือการควบคุมของจำเลย

ประเด็นสำคัญ:

• จำเลยยื่นคำร้องขอขยายเวลาการอุทธรณ์ผ่านเจ้าหน้าที่เรือนจำภายในกำหนดเวลาที่กฎหมายกำหนด

• ศาลมีคำสั่งอนุญาตให้ขยายเวลา แต่เจ้าหน้าที่เรือนจำได้รับคำสั่งนั้นหลังจากกำหนดเวลาที่ขยายไว้ได้ผ่านไปแล้ว

• เมื่อจำเลยทราบคำสั่งขยายเวลา ก็ได้รีบยื่นอุทธรณ์ทันที แต่ศาลอุทธรณ์ภาค 7 ปฏิเสธรับอุทธรณ์เนื่องจากเห็นว่าเกินกำหนด

• ศาลฎีกาเห็นว่า การที่เจ้าหน้าที่เรือนจำได้รับคำสั่งล่าช้าเป็น “เหตุสุดวิสัย” ซึ่งทำให้ความล่าช้าของจำเลยมีเหตุอันควร

• ดังนั้น ศาลชั้นต้นสามารถอนุญาตให้ขยายเวลาเพิ่มเติมได้ และถือว่าคำอุทธรณ์ของจำเลยนั้นชอบด้วยกฎหมาย

พื้นฐานทางกฎหมายที่เกี่ยวข้อง:

• ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 15 (เหตุสุดวิสัย)

• ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 23 (การขยายระยะเวลา)

ผลของคดี:
ศาลฎีกายกคำสั่งของศาลอุทธรณ์ภาค 7 ที่ปฏิเสธรับอุทธรณ์ และมีคำสั่งให้ศาลอุทธรณ์พิจารณาคดีของจำเลยตามเนื้อหาคดีต่อไป